पठाणकोट सोडलं
आणि काही अंतर जात नाही तोच बनवारीने, गाडीच्या ड्रायव्हरने, एसी बंद केला. तो बंद
करायचा अवकाश अन् दिल्ली, हरयाणा आणि पंजाबच्या उन्हाने होरपळलेल्या आणि कॉम्प्लेक्शन
गमावू बघत असलेल्या आमच्या गाडीतील यच्चयावत
जीवांनी एकच गलका केला. एसीविना आता आपले कसे होणार ही मर्त्य जीवांना पडणारी काळजीही
स्वाभाविकच. ‘पहाडी शुरू हो रही है’, बनवारीने जाहीर केले आणि आपण हिमाचलच्या पायथ्याशी येऊन पोहोचलो आहोत याची जाणीव
झाली. पहाडी शुरू होण्याचे आणि एसी बंद करण्याचे प्रकरण चार वर्षापूर्वीही अनुभवले
होतेच. तर, पठाणकोट सोडले आणि उण्यापुऱ्या दोन तासात ‘हवा बदल रही है’ चा अनुभव येऊ
लागला. स्वत:च्या मनाला सांगितले, वेलकम टू हिमाचल प्रदेश!
चार वर्षांपूर्वी
शिमला,मनालीला गेलो होतो तेव्हा हिमाचलची पहिली नजरानजर झाली होती. त्या नेत्रपल्लवीने
डोक्यात टिकटिक वाजवले और प्यार हो गया. तसा मी बऱ्यापैकी भटक्या जमातीचा माणूस आणि
भारताच्या १०-१५ राज्यांमधून प्रवासही करून झालाय. पण, हिमाचलच्या प्रेमाची मी लाल
किल्ल्यावरून कबुली द्यायला तयार आहे. तसा तर शेरशहा सुरी वाला ग्रँड ट्रंक रोडही मनात
ठसलाय, पण त्या फ्लर्टिंगची गोष्ट पुन्हा केव्हा तरी.! गुलमर्गच्या बर्फापासून ते अलेप्पीच्या
बॅकवॉटरपर्यंत अनेक गोष्टी सॉलिडच होत्या. पण, शाहरुखला हात फैलावून साद घालायची असेल
तर त्याने ती फक्त हिमाचलातच घालावी, असे कायमच वाटत आले आहे. कारण काय तर काही नाही, हिमाचल के प्यार मे सब जायज है!
प्रवासाबद्दलचे
आपले फेव्हरेट वाक्य म्हणजे ‘जर्नी इज ऑलवेज ब्युटिफुल दॅन डेस्टिनेशन’ आणि हिमाचलात
तर त्याची जागोजागी प्रचिती येत राहते. माझ्यासारख्या फोटोग्राफी न येणाऱ्या माणसाला
हिमाचल नाराज करीत नाही. मोबाइल कॅमेरा काढावा आणि डोंगराच्या कुठल्याही वळणावरून दिसणाऱ्या
दृश्यावर तो धरावा, फोटो ओकेच येणार. हिमाचलचे सौंदर्य आहेच तसे! तसेही ज्याने एकदा
हिमालय आणि माधुरीचे स्माइल अनुभवले तो यापैकी कोणतीच गोष्ट विसरू शकत नाही. माझ्यासाठी
हिमाचलही तसाच आहे. प्रिन्सेस डायना आणि माधुरीच्या कॉम्बिनेशनवाला.
पाइन्स आणि
इतर असंख्य वनस्पतींनी हिमाचलचे डोंगर समृद्ध आहेत. या झाडांच्या गळून पडलेल्या पानांचा
झाडोरा वाळल्यावर एकदमच आकर्षक दिसतो. काळ्या- चॉकलेटी खोडांची झाडे आणि पिवळे गवत
नजरेला अशी काही भुरळ घालते, की आपला एकदम फुल स्वेटरवाला ऋषी कपूर होऊन जावा. मनालीचे
हिडिंबा मंदिरही असेच, मनात भरलेले आणि कॅनव्हासभर पसरलेले.
यावेळचा डलहौसीचा
टूर म्हणजे तर ऋषिकेश मुखर्जी आणि यश चोपडांचे कॉम्बिनेशन होता. सगळ्या जाणिवा जागृत
ठेवून अनुभवले तर डलहौसी मजाच आणते. आम्ही पोहोचलो त्या रात्री सोसाट्याचा वारा आणि
अशी काही थंडी होती की बॅगेतले फुल स्वेटर्स काढावेच लागले. आणि दुसऱ्या दिवशीचा भल्या
सकाळचा मॉर्निंग वॉकही अप्रतिम.
डलहौसीचा गांधी
चौक म्हणजे त्या गावचा मुख्य चौक. हे हिल स्टेशन अद्यापही अंगाखांद्यावर ब्रिटिश खाणाखुणा
मिरवतंय. रस्किन बाँडची पहाडी वर्णन वाचून जावीत आणि डलहौसीत ती जोखून बघावी. साधर्म्य
हमखास आढळणार. त्या चौकातून एक लहानसे उजवे वळण घेऊन दरीच्या कडेकडेने एक रस्ता पकडला
आणि चालू लागलो की वाट हळुवार निमर्नुष्य होत जाते. ज्या कुठल्या कोलाहलातून आपण आलो
असेल तो फिका होत जातो आणि अवतीभवतीची शांतता तुमच्या भोवती गुरफटत जाते. मोबाइल आत
टाकावा, मोदी-राहुलची आणि आपल्याशिवाय ऑफिसचे काय होणार ही चिंता दूर फेकावी आणि गप
तोंड बंद ठेवून चालत राहावे. पहाडी पक्ष्यांचे आवाज, झाडांमधून वाहणारा वारा, दूरवर
दिसणाऱ्या टेकड्यांवर उतरलेले धुके आणि आरामात पहुडलेली शांतता हा पुस्तकातील वर्णनांचा
भाग उरत नाही. चित्तवृत्ती शांत करणे हे जर अध्यात्म असेल तर हिमाचलची डलहौसी तुम्हाला
त्याची जाणीव करून देते. कपडे खराब होण्याची चिंता न करता डोंगर उतारावरील गवतावर बसून
जावे, गुमान डोळे मिटून भवताल अनुभवत राहावा. कुणास ठाऊक, कदाचित याच वळणावर स्पर्शून
जाईल त्या घनसावळ्याची सावली! हिमाचलमे सब जायज है….
मंदार मोरोणे, नागपूर
७७७५०९५९८६
